Pan Przewodniczący

Zarządu Regionu
Ziemia Lubelska OZZL

           
            Opinia prawna w sprawie wymiaru czasu w jakim mogą być zobowiązani do pracy lekarze oraz inni posiadający wyższe wykształcenie pracownicy wykonujący zawód medyczny, w przypadku nie wyrażenia zgody na pracę w wymiarze przekraczającym przeciętnie 48 godzin na tydzień

Zgodnie z art. 32ja ust.1 ustawy z dnia 30.08.91r. o zakładach opieki zdrowotnej , od dnia 1.01.08r. w zakładzie opieki zdrowotnej przeznaczonym dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych świadczeń zdrowotnych, lekarze oraz inni posiadający wyższe wykształcenie pracownicy wykonujący zawód medyczny, mogą być, po wyrażeniu zgody na piśmie, zobowiązani do pracy w wymiarze przekraczającym przeciętnie 48 godzin na tydzień.

Z powyższego uregulowania wynika, iż pracodawca może bez zgody pracownika zobowiązać go do pracy w wymiarze nie przekraczającym przeciętnie 48 godzin na tydzień.

W przypadku pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy, którego tygodniowa norma czasu pracy z reguły wynosi 37 godzin i 55 minut /art. 32i ust.1 w/w ustawy/, pracodawca w przypadku braku zgody pracownika, o której mowa w art. 32ja ust.1 w/w ustawy/ będzie mógł zobowiązać go do dodatkowej pracy  w wymiarze przeciętnie do 10 godzin i 5 minut na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym.

Natomiast w przypadku zastosowania wprost przepisu art. 32ja ust.1 w/w ustawy do pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze zatrudnienia możnaby dojść do wniosku, że takiego pracownika pracodawca będzie mógł zobowiązać bez jego zgody do pracy w wymiarze dłuższym niż przeciętnie 10 godzin i 5 minut na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym tj. dłuższym o różnicę pomiędzy czasem pracy w pełnym wymiarze i czasem pracy wynikającym z faktycznego wymiaru zatrudnienia pracownika.

Rozważając kwestię dopuszczalnego wymiaru czasu pracy w jakim pracodawca będzie mógł zobowiązać pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy należy mieć na uwadze uregulowania zawarte w art. 29/2/§1 k.p., stosownie do którego zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy nie może powodować ustalenia jego warunków pracy w sposób mniej korzystny w stosunku do pracowników wykonujących taką samą pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, z uwzględnieniem proporcjonalności wynagrodzenia i innych świadczeń związanych z pracą, do wymiaru zatrudnienia.

Z uwagi na treść art. 29/2/§1 k.p. należy stwierdzić, iż  nie tylko prawa ale również i obowiązki pracownika należy oceniać z uwaględnieniem zasady proporcjonalności do wymiaru zatrudnienia.
Wobec powyższego wyrażam opinię, iż niedopuszczalne jest jako niezgodne z prawem zobowiązywanie przez pracodawcę pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze zatrudnienia  do pracy w wymiarze przeciętnie 48 godzin na tydzień. Pracownicy ci mogą być zobowiązywani do pracy maksymalnie w wymiarze proporcjonalnym do wymiaru zatrudnienia.

Skoro pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy będzie mógł być zobowiązany do dodatkowej pracy w wymiarze przeciętnie do 10 godzin i 5 minut na tydzień, to pracownik zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy może  być zobowiązany dodatkowo do pracy w wymiarze krótszym niż przeciętnie 10 godzin i 5 minut na tydzień, proporcjonalnie do wymiaru zatrudnienia.
 
Zobowiązywanie  pracowników do pracy ponad wymiar proporcjonalny do wymiaru zatrudnienia stanowić będzie naruszenie zasady równych praw pracownika / art. 11/2/ k.p./, zasady niedyskrymianacji w zatrudnieniu ze względu na zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy /art.11/3/ k.p., zasady równego traktowania /art.18§3 k.p. / oraz ustalenie warunków pracy w sposób mniej korzystny w stosunku do pracowników wykonujących taką samą pracę w pełnym wymiarze czasu pracy /art. 29/2/§1 k.p./.

Andrzej Zieliński
/-/ radca prawny